ratten, peter en multifunctionele krukken

Vorige week zondag brachten mam en Hetty me naar Klungkung. Moniek en Roos waren naar Lovina maar zouden s’ avonds terugkomen. Het eerste wat er gebeurde toen ik het vrijwilligershuis binnenkwam was checken of er geen ratten zaten. Geen ratten, kust veilig. Terwijl mam nog wat foto’s maakte van het schoolterrein sprak Hetty me nog even moed in. Het was zo fijn geweest dat ze hier waren geweest. Dus nu ook moeilijk om afscheid te nemen. Ik zag aan mam dat ze het nu moeilijker vond om me hier zo achter te laten dan op het vliegveld. Een dikke knuffel van mam was fijn maar ging niet zonder wat traantjes. Daar zat ik. Alleen in het vrijwilligershuis met een gebroken enkel en ik had nog geen flauw idee hoe ik deze situatie ging afhandelen.
Toen belde Roos dat ze nog een nacht in Lovina bleven (zij hadden vanochtend geen dolfijnen gezien en mochten morgenochtend gratis mee om het opnieuw te proberen). Ik vond het leuk voor hen maar vond het zelf een beetje spannend om mijn eerste nacht in Klungkung meteen alleen door te brengen. Nathan en Komang kwamen even langs om te kletsen en om te zien hoe het mij ging. Toen Komang mijn voet zag trok hij een moeilijk, pijnlijk gezicht. Hij kon mijn pijn voelen zei hij. Feitelijk had ik geen pijn maar ik denk dat het zijn manier was om te laten weten dat hij met me meeleefde. Door even met hun gekletst te hebben voelde ik me al weer aardig op mn gemak.

De afgelopen week stond in het teken van opnieuw aftasten. Mr. Pawana was deze week regelmatig afwezig en ze hadden een soort toetsweek. En wanneer ik aan het begin van de les naar de lerarenkamer kom vragen ze me elke keer of ik wel zeker weet of ik les wil geven. “Moet je niet op bed rusten?” Mr. Ari begon een can de lessen met: “Nadia is ondanks haar conditie hier om jullie te helpen met jullie engels, dus werken jullie ook maar hard!”. Kortom: ze hebben veel begrip voor mijn situatie maar begrijpen het niet altijd.
Ook binnen het huis moest ik even weer een nieuwe draai vinden in het naar de wc gaan, douchen, hinken met warm water etc. Ook kon ik niet meer zo gemakkelijk naar ons vaste eetstekje. Dat werd dan halen of toch maar achterop de scoter voor dat kleine stukje. Naar het internetcafe voor het schoolterrein en terug is een afstand die nog wel te doen is. Dus dat doe ik dan af en toe om nog enigsins in beweging te blijven. Daarbij komt dat we regelmatig s’ avonds ratten in de woonkamer zagen. Dat is niet bepaald iets waardoor je je gemakkelijk op je gemak voelt... In de woonkamer kon ik er nog wel mee leven. Het was vies en je schrikt elke keer als zo’n beest onder de bank vandaan schiet maar verder heb je er niet zo’n last van. Maar toen ik een keer s’ochtends wakker werd van een raar geluid en ik in de schaduw van de deuropening zag dat een rat aan onze slaapkamerdeur aan het knabbelen was werd ik plaatsvervangend misselijk en bang... Dit was NIET fijn!

Eerde die week had Moniek aangegeven dat ze met het idee speelde om te gaan backpacken in Australie i.p.v. naar Thailand te gaan. Dat land trok haar wel en het leek haar leuk om echt te gaan backpacken daar. In eerste instantie wilde ze dat ook het liefst alleen doen. Terwijl ik hier op Bali mijn enkel rustig kon laten genezen en zouden we daarna weer samen verder gaan. Toen ze haar idee voorstelde schoot ik een beetje in paniek. Dat kon ik niet. Tegen die tijd zou ik zo’n beetje uit het gips gaan en dan kon ik echt nog niet meteen alles doen. En zeker geen lange afstanden afleggen met al mijn bagage!
Ik wist het bijna zeker; als Moniek dit plan voortzette dan moest ik naar huis. Ik snapte haar behoefte en wilde haar niet remmen in haar behoeftes maar ik baalde wel flink. Ik trooste mezelf met het idee dat 2 maanden Bali met een gebroken enkel ook al een behoorlijke prestatie was..
Toen ik Moniek voor het feit stelde dat wanneer ze zou gaan backpacken ik terug naar Nederland zou moeten schrok ze ook. Dat was nou ook weer niet wat ze wilde. We hebben het er even goed over gehad samen en zijn wat gaan puzzelen met de weken genezing en de mogelijkheden die we daarbinnen hadden. Uiteindelijk is het idee ontstaan om nadat mijn gips er in Kuta afgaat over 6 weken, naar Australie te gaan, daar 2 weken op een plek te zitten (waarvan de tweede week Moniek er alleen op uittrekt en ik rustig kan oefenen met lopen etc.) en dan samen de oostkust van Australie af te reizen. Het was raar om plannen te maken voor over bijna 2 maanden. En ook was het moeilijk in te schatten hoe mijn enkel er tegen die tijd bij zou staan dus ik hield mijn hart vast en hoopte dat het allemaal verder los zou lopen. (Ondertussen freakte ik nog altijd om de ratten en klonk het hygienischere westerse Australie opeens een stuk aangenamer in de oren!).

Gelukkig vertrokken we die dag voor een weekendje naar de Gili eilanden. Dus kon ik onze huisdieren even vergeten. Via Padang Bai vertrok onze boot naar Gili Trawangan. Het was een hele klus om daar op te komen maar eenmaal aan boord genoot ik van de wind en het water (voor 30 min. daarna werd iedereen wat misselijk). We stopte eerst op Lombok, Gili Air en Gili Meno. Bij geen van deze stops was een stijger te bekennen. Aangekomen op Gili Trawangan het zelfde verhaal. Daar ging ik dan; op een been huppend over een dunne natte bootrand en per voet en knie het trapje af naar het strand. Iedereen keek me met grote ogen aan. Ik draaide er mijn hand niet meer voor om.
We hebben heerlijk op het strand gezeten en genoten van de sfeer op het eiland. Het was een klein eiland en de voorzieningen waren dan ook beperkt: geen warm water en het water dat beschikbaar was was zout, geen scooters, soms viel de stroom uit en een hoop dingen waren wat prijziger omdat er natuurlijk een hoop ingevaren moest worden. Maar juist dat primitieve gaf een erg fijne sfeer! Er fietste veel mensen rond en als je bagage had (of een gebroken been) ging je met pony en wagen. Er zijn geen goede wegen dus wanneer je met paard en wagen gaat gaat dat gepaard met een hoop stof en gehobbel. Je kunt je wellicht voorstellen hoe ik in die wagen zat.. De oorspronkelijke bewoners van het eiland waren allemaal erg relax en hielden wel van een feestje. S’ avonds zijn we dan ook lekker wezen eten op het strand met goede livemuziek waarna we nog een cocktailtje dronken. Echt stappen zoals je dat in Nederland doet kennen ze hier niet. Ook werden we in de avonden vergezeld door Bas. Een nederlandse jongen die we op de boot hadden leren kennen. Het was gezellig om wat variatie in gespreksstof te hebben en de sfeer was goed.
Zaterdag wilde we ‘echt gaan stappen’ en gingen we met z’n 4e opzoek naar een leuk restaurantje en daarna een soort van club. Omdat lange afstanden voor mij nog altijd niet zo fijn zijn hadden we een fiets gehuurd voor 500.000 rp ( zo’n 4 euro). Ik ging dwars op de stang zitten, Bas bestuurde de fiets en Moniek droeg mijn krukken. We kregen weer een hoop interessante blikken toegeworpen! We hadden zin in westers eten, pizza! We vonden een italiaan met een heuze steenoven en aten heerlijke pizza’s! Daarna gingen we opzoek naar een stentje waar we even lekker konden dansen (lees: heen en weer wiebelen). Eerst belande we bij de ‘ Rudy’s’. Er was geen kip te bekennen maar de staf danste enthousiast rond en ze draaide leuke muziek. We dronken een Bintang biertje en kletste wat. Roos en Bas dronken een bruinsig lokaal drapje met speciale paddestoelen en keken geobsedeerd naar de voetbalwedstrijd die opstond. Toen we het wel gezien hadden gingen we richting huis. Toen kwamen we langs ‘ Sama Sama’ (betekent You’re welcome). Daar was dus het feestje! In een soort houten hut met overal foto’s van Bob Marley ging iedereen los op een Bob Marley coverband. De sfeer was erg goed en alle locals en touristen stonden gezellig met elkaar te dansen of kletsen. Als blank meisje op krukken krijg je ook vrij snel aanspraak. De woorden ‘ Surfing’ en ‘ Kuta’ kwamen inmiddels mn strot uit dus hadden we besloten dat ik elke keer een ander verhaal zou verzinnen. En echt IEDERE local attendeerde me erop dat ik naar een locale ‘dokter’ moest gaan. Die zou het masseren en dan zou ik na 3 weken weer kunnen lopen.. Yeah right! Een beetje aangeschoten Giliaan was ervan overtuigd dat als hij mijn krukken zou pakken hij mij zou kunnen leren lopen. Ik ging op een barkruk zitten en voor ik het wist liep hij met mijn krukken rond te dansen en ze te gebruiken als enorme geweren.. Wat een fantasie!
S’avonds toen we terugkwamen op onze kamer maakte we kennis met ons nieuwe huisdier: Een enorme Gekko soort achtig beest. Hij was 30 cm lang en 10 cm dik, was groen en had kleine rode stipjes. Roos vond hem geen prettig gezelschap. En durfde er al helemaal niet onder te slapen (gelukkig ik was niet de enige die een probleem maakte van het kruipende gespuis hier in Indonesie). Het huisje waar we inzaten was hoog en ik kon moeilijk met mn beetje op het bed gaan sprinken. Roos was bang dus waren we al snel op Moniek aangewezen. Geef ons boerinneke krukken en een stiekje en voor je het weet staat ze op je bed te springen met een aan elkaar geknutselde superkruk... Maar het werkte wel! Peter, hij was een naam rijker, was het huis uit gejaagd. Dus konden we rustig gaan slapen.
We hebben een heerlijk rustig weekend gehad op Gili. Moniek en Roos hebben nog rondgefietst en gesnorkeld en ik heb me vermaakt door op een terrasje wat te schrijven en rond te kijken. Lekker uitgerust en bijgekleurd konden we weer beginnen aan een nieuwe week in Klungkung.