kleur bekennen

Hallo allemaal,
Wat ik jullie nu ga vertellen zal voor sommige wellicht een grote verrassing zijn. Sommigen zijn echter al op de hoogte. Ik vind het ook erg gek om het nu pas te posten, omdat ik er zelf al wel veel mee bezig ben geweest de afgelopen weken. Om maar met de deur in huis te vallen: ik kom naar huis.
Ik heb er even mee gewacht om er iets over op internet te plaatsen omdat ik eerst zeker wilde zijn van mijn keuze en contact met de verzekeringen enzo. Ik vond het een erg lastige beslissing, maar ik heb er goed over nagedacht en denk dat ik een goed besluit heb gemaakt. Hier het verhaal:

Voor zover mijn jonge leventje rijkt ben ik opgegroeid met het idée dat je sterk moet zijn. Mensen die doorzetten, incaseringsvermogen hebben, door weer en wind gaan en zich door niets laten tegenhouden. Daar keek ik tegenop. Die mensen waren sterk. Deze mensen wisten wat ze wilde en gingen ervoor. Hen stond niets in de weg op te worden wat ze wilde worden. En ik deed mijn best om zo’n mens te zijn.
Nu denk ik daar anders over.

Neem Moniek. In vele wegen totaal verschillend van mij. Waar de meeste mensen op deze leeftijd zich afzetten van thuis, het avontuur opzoeken, genieten van hun vrijheid en zomaar wat aankloten. Heeft zij de mensen waar ze van houd op nummer 1 en draagt een verantwoordelijkheid met zich mee die maar weinig zouden kunnen dragen. Hoe haar leven eruit ziet zou voor mij totaal niet werken (zo zie je maar dat ieder mens zijn eigen ding heeft). Maar de maten waarin zij weet hoe het werkt bij haar, wat ze wil en de eigenheid die zij daarin heeft ontwikkeld vind ik bewonderingswaardig!
Mensen die weten wat ze willen en daar voor gaan. Zich niet laten tegenhouden door mensen die je keuzen niet begrijpen, mensen die menen beter te weten wat goed voor je is, kwetsende, afkeurende reacties en onbegrip. Deze mensen weten wat ze willen en gaan daarvoor.

Toen ik aan deze reis begon had ik totaal andere verwachtingen. Ik had jaren hard gewerkt en het een en ander voor mijn kiezen gekregen. Ik vond dat er voor mij nu wel een tijd mocht aanbreken waarin de dingen makkelijker voor me zouden gaan. Ik wilde de zwaarte van een aantal jaar geleden achter me laten, minder malen en meer genieten van wat het leven te bieden heeft. Leuke dingen gaan doen en genieten van mijn vrijheid.
De eerste week kwam deze flow aardig op gang. Het was even aftasten; een nieuwe omgeving, nieuwe mensen etc. Maar ik genoot van alles wat ik voor mijn neus kreeg en had de mindflow: “ Je weet pas of het leven hard is als je je tanden erin zet!” . Tot ik mijn been brak. Mijn eerste reactie was: o, even in het verband, niets aan het handje, over een paar weken huppel ik weer vrolijk rond. Achteraf een erg bepalende factor voor de mindset van de rest van de reis. De eerste week werd ik nog geassisteerd door mams en Hetty en zaten we in goede hotels waar iedereen me op handen droeg. In Klungkung was dat natuurlijk anders. Ik merkte door de weken heen dat het reizen op zich al vrij veel van me vraagt. Ik ben iemand die veel prikkels opvangt en ook de tijd en rust nodig heeft om die te verwerken. Daarbij komt dat als ik te veel stilzit ik ga malen. Voor ik het wist zat ik in een negatieve spiraal en was ik de sombere mij niet aan het enjoyen. Ik heb zeker genoten van de dingen die ik heb gezien en gedaan. Die zou ik voor geen goud willen missen. Maar wanneer behelpen op de voorgrond staat en je opziet tegen de rest van je reis, zit er iets niet goed.

Waar de meeste mensen thuis in Nederland aan denken bij het woord ‘ reizen’ is: de tijd van je leven, leuke dingen zien en doen, mensen leren kennen en je een levenservaring verrijken. Een levenservaring is het zeker. Maar wat veel mensen niet bedenken (zeker wanneer ze zelf niet op reis zijn geweest) is dat er ook een hoop ongemakken bij komen kijken. Al de ‘zekere’ factoren die je thuis hebt vallen weg. Het eten is niet wat je gewend bent, de cultuur is verschillend dus je hebt continu rekening te houden met allerlei factoren. Opzich is dat allemaal wel te behappen. Maar wanneer je je niet op je gemak voelt dan heb je behoefte aan de dingen die je normaal op je gemak stellen. Daar helpen onhygiene, niet werkende wc’s en douches, vreemd eten, bali belly’s, ratten, een cultuur waarbij van je verwacht wordt dat je altijd blijft lachen en een gebroken enkel niet echt bij…

Op een gegeven moment voelde ik me steeds vaker slechter en begonnen de anderen daar ook last van te krijgen. Ik heb mezelf er de hele tijd toe proberen te zetten om te blijven en er het beste van te maken. Ik heb nagedacht over hoe ik de reis kon inrichten zodat ik het wel kon afmaken. Maar elke keer als ik mezelf bij elkaar raapte om die ticket naar Australie te gaan boeken bemerkte ik een enorme weerstand. Ik was mezelf echt aan het forseren. Ik heb toen een goed gesprek gehad met Moniek, alle voor- en nadelen op een rijtje gezet en tot het besluit gekomen om naar huis te gaan.

Ik kwam erachter dat altijd maar doorgaan misschien niet aangeeft hoeveel ruggegraat je hebt, maar uitvinden wat jouw weg is en daar trouw aan blijven misschien nog wel meer lef vraagt. Want je wijkt af van wat het meest vanzelfsprekend is. In eerste instantie zag ik het als opgeven om de reis te beeindigen. Later kwam ik tot het inzicht dat dit voor mij het moment was om te gaan luisteren naar mezelf.
Te gaan doen wat ik wil. Daar voor gaan.