Bezeten Balinezen

Deze week was alweer mijn laatste week als vrijwilliger in Klungkung..
Dat ging toch vrij snel! 5 weken..

Dus het stond in het teken van afscheid nemen van alles in Klungkung:
We zijn voor het laatst wezen eten bij Sari rasa, afscheid van de begeleiders van travel to teach, de klassen en leraren, de ratten en het rondrijden op die heerlijke scootertjes!
De rat die ons al die tijd had lopen vervelen heeft afgelopen dinsdag het loodje gelegd.. Hij heeft maandag de dag en nacht doorgebracht onder mijn bed en toen we hem weg wilde jagen liep hij er een beetje zatjes bij.. Blijkbaar had hij toch van de roze korreltjes gesnoept!

De laatste lessen in de klas waren wat vreemd. Ondanks de korte tijd dat ik hier heb gezeten en dat je de leerlingen niet echt persoonlijk leert kennen heb je toch een hoop herinneringen aan al die gezichtjes! De afgelopen twee lessen had ik een verhaaltje voorbereidt. Ik las het voor en hun beantwoorden wat vragen. Ze vonden het leuk om over Nederland te horen en ons Gili-avontuurtje! Het punt wat ze kregen telde zelfs mee op hun rapport. Ze deden het verbazingwekkend goed! Afscheid nemen van Ms Ari was ook even raar. Het is zo’n lief mens en ik heb me prima vermaakt met haar. Toch raar om te weten dat je iemand nooit meer zal zien.

Verder ben ik nog naar het weeshuis geweest om mijn gift aan ze te geven: Een zak vol met potloodjes, stiftjes, dobbelstenen, stickers, balonnen en allerlei ander gefrot. Mam en Hetty hadden dat meegenomen voor de leerlingen van de school maar ik denk dat ze de spullen beter kunnen gebruiken bij het weeshuis dus heb ik het daarheen gebracht. Ze waren er erg blij mee. Vooral de grote balonnen waren populair. Voor ik het wist waren ze in mijn rugzak aan het graaien. Een beetje brutaal zijn ze soms wel! Het was heerlijk om met de kindjes te spelen en ze te zien genieten. Gewoon daar zijn maakte hun al blij.
Vrijdag zijn we met het weeshuis naar het strand in Sanur geweest. Dit weekend gingen ook Alexandra en Agnes met ons mee. De kindjes vonden het GEWELDIG! Een dagje uit. Ze speelde in het water, vingen krabjes en zeeslangen (en speelde daarmee tot de arme beestjes het begaven) en hadden een super dag. Ik keek van een afstandje op het strand toe en zag ze genieten.

Na Sanur reden we door naar Kuta. Daar zouden we gaan stappen omdat het Oktoberfest was in Kuta. Het duurde even voordat we het hotel gevonden hadden maar eenmaal daar hadden we een prima kamer! Een schone kamer met airco, warm water en zelfs een BAD! Dat troffen we niet vaak aan. We namen allemaal een heerlijk bad en maakte ons klaar voor een avondje stappen. We genoten van ons westerse eten en gingen op zoek naar een feestje. We hadden echt een leuk clubje met zn 5e!
Kuta is een beetje het chersonisos van Bali. Naast een aantal maffe locals zijn er vooral toeristen. Lees: 50% is afkostig van Australie. Een hoop verkeerde barretjes en zatte engelsen (die vind je geloof ik overal over de wereld?). We dronken cocktails, shotjes, nog meer shotjes en bintang (locale bier). Ook in de kroegetjes en clubs waren een hoop trapjes en afstapjes. Dus een beetje onverantwoord was het misschien wel! Uiteindelijk belandde we met zijn 6e (Nathan was ook aangehaakt) in een leuke club. We hadden de smaak al goed te pakken en we danste er heerlijk op los.
Ik dacht dat een dame met een manke pootje, hinkend op krukken oncharmant was.. Nou blijkbaar niet! Ik heb ZOVEEL verkeerde openingszinnen gehoord.. echt schandalig. Op een gegeven moment hebben we er een sport van gemaakt om ongeloofwaardige verhalen op te hangen (“Yeah, I had a bungiejump accident. I felt in the water very hard en then a shark bit me..” ) en sommigen geloofde het gewoon! We hadden veel lol om de kansloze versierpogingen. Maar na een tijdje werd het wel behoorlijk irritant. Ook de security kerel keek steeds naar mij, dan naar mijn voet en schudden dan afkeurend zijn hoofd. Hoevaak ik wel niet gehoord heb dat ik moest gaan slapen.. Uitleggen dat er niets kan gebeuren omdat er hard gips opheen zit heeft geen zin. Dat snappen ze niet. Op een gegeven moment was er een local die gewoon geshockeerd stil ging staan voor me en me vol onbegrip aankeek. Hij strekte zijn armen en liet me zien dat hij zijn elleboog ooit gebroken had en dat hij die nu nooit meer recht kon doen. Hij kon er met zijn hoofd niet bij dat ik daar vrolijk met mijn gebroken beentje stond te ‘dansen’. Ik heb een aantal pogingen gedaan om hem gerust te stellen maar hij bleef maar afkeurend om ons heen hangen. Toen Roos hem op een gegeven moment maar heeft weggewerkt.
Ik had nooit gedacht dat dansen met krukken nog minder inspannend zou zijn als een stukje lopen. Want ik hield het nog aardig lang vol al staand en wiebelend op een been. Roos en Moniek vertrokken eerder. De rest had het prima naar hun zin dus wij blijven en danste er nog even op los. Nathan danste erg grappig als hij dronken was! Op een gegeven moment was Agnes verkeerd om sigaretten aan het roken en werden de dansmoves steeds gekker. Toen we om half 6 bedachten dat het wellicht verstandig was om terug naar ons Hotel te gaan. Het was heerlijk om even uit te gaan en het was erg gezellig met Alex, Agnes en Nathan!

De volgende dag werden we brak wakker. We hingen wat rond in Kuta, namen een goedkope massage op het strand en gingen we weer ander half uur op de scoter terug naar ons huisje. Vroeg naar bed om op zondagochtend om 04:30 op te staan…
Zondag hadden we een ceremonie van het dorp waar we voor waren uitgenodigd door Ms Kartini. Het was een dorpsceremonie waarbij het hele dorp (ongeveer 1000 Balinezen) 7 km naar het strand toe liep, om daar te bidden en dan weer terug te lopen. Het was erg bijzonder dat we hier bij konden zijn want deze ceremonie vindt maar 1 keer in de 5 jaar plaats. Dus wij deden ons best om ons helemaal aan te passen aan hun cultuur!

Dus om 5:00 gingen we naar een salon om ons haar en make-up te laten doen. Ook droegen we de traditionele kledij dus we waren, op de huidskleur en de lengte na, net balineesjes! We betaalde 30.000 rp voor de haar en make-up (2,50 euro) en gingen naar Ms Kartnini’s huis. De straat naar de dorpstempel was helemaal versiert met hoge bogen. Ms Kartini zei dat dat betekend dat er een grote, speciale ceremonie was. In de straat zagen we allemaal Balineesjes voorbereidingen treffen. Ze zagen er allemaal op hun mooist uit.
Wij moesten ook naar de tempel om ons in te wijden voor de wandeling. We kregen heilig water over ons heen en kregen rijst op ons voorhoofd en hals en bloemen in ons haar. Nu waren we klaar om te vertrekken. Ik kon natuurlijk geen 7 km lopen dus Ms Kartini had geregeld dat ik in de ambulance die achter de stoet reed mee kon. In Bali wordt er nooit iets echt goed geregeld. Dus het feit dat er nu een ambulance was voor ‘het geval dat mensen onwel werden’ en rondfietsende mensen die de boel in de gate hielden gaf aan hoe belangrijk dit voor hen was. Het Hindoisme is echt alles voor hen.
In de ambulance zat een dokter en een zuster met haar dochter. De ambulance, gewoon een wat grotere auto met een zwaailicht, zat dus in principe al bijna vol... Daar reden we achter de stoet aan. De straat was aflopend dus ik zag een lange witte streep van alle witgeklede balinezen. Uit de witte streep stak soms een gekleurd element. Sommigen waren niet zomaar aan het lopen maar droegen een stalage met zich mee. Er waren 2 hoofd-goden (de goed en de slechte) en nog een soort huisjes in verschillende kleurtjes voor alle andere goden. Het waren zware houte stalages dus een man of 8 droeg 1 stalage. Ik had meteen respect voor alle mensen die meeliepen. Het leek me erg zwaar om met die hitte zo’n afstand te lopen. Maar ook echt IEDEREEN uit het dorp liep mee. Van jong tot oud. Kindjes van 2 jaar tot oude opa’s en oma’s van 80... Dat geloof moest wel echt belangrijk voor hun zijn...
Deze ceremonie staat in het teken van het om geluk vragen voor het hele dorp. Als je in staat bent om de afstand af te leggen naar het strand en terug om te bidden, dat je een sterk mens bent. Sommige balinezen worden tijdens de tocht ‘getroffen door een slechte geest’. Een slechte geest treedt dan in hun lichaam en maakt ze gek. Wanneer ze er dan heilig water overheen gooien gaat de slechte geest weer uit het lichaam.
Toen we bij de rotonde van het dorp kwamen begonnen de geesten om de rotonde heen te rennen. Het was een soort dans/optreden leek het wel. De balinezen gingen er helemaal in op. Alsof ze zelf niet degene waren die het uitvoerde. Op een moment begon het witte element heel hard te rennen en werd een van de mannen die het droeg ‘bezeten’. Hij begon helemaal gek te doen waardoor het element bijna naar beneden kwam. Iedereen was chaotisch en de meisjes rende gillend weg van de ‘slechte geest’. Na dat de man raar deed zakte hij in elkaar en werd hij naar de zijkant van het gebeuren gedragen. Er kwam een man met een goude pot met heilig water die hem ermee bespreede en langzaam kwam de man weer bij. Even rusten en toen liep hij weer mee verder met de stoet.. Het was ZO apart om te zien! Het enige wat ik kon denken was: waarom doen deze mensen dit zichzelf aan?! Ze geloven ECHT dat ze bezeten worden door een slechte geest... Ik zat in de ambulance en keek vanaf een afstand naar het gebeuren. Het was ZO indrukwekkend en het was zo tragisch om te zien. Voor een moment leek het alsof ze onder hun eigen geloof leeden. Met een hand voor mijn mond stond ik vol verbeistering te kijken.
Toen de stoet weer verder ging kwamen er steeds meer kindjes in de ambulance die niet meer konden lopen. Normaal balinezen vrij lui van zichzelf. Maar bij deze tocht waren ze echt gemotiveerd. Alle oudjes /moeders met kinderen op de arm die ik een harde tijd zag hebben met het lopen keken verlangend naar de ambulance maar liepen toch door. Ze geloofden echt dat als ze dit uitliepen ze geluk zouden krijgen. Voor mij voelde het wel raar om daar te zitten. Ik kon wel echt niet lopen maar toch. Op mijn plek kon een andere balinees zitten..
Eenmaal bij het strand ging iedereen wat eten en drinken. Ik kreeg erg zoete thee en een ‘cakeje’ (het was rijst met suiker aan elkaar geklonterd tot een soort klef koekje). Genoeg suiker dus! Daarna sloot ik me aan bij de rest. We zaten in de tempel in de schaduw en wachten tot we konden gaan bidden. Ondertussen speelde de mannen met hun instrumenten Balinese muziek. Ms Kartini nam ons mee naar de bidplek. Daar stonden de elementen van de goden met een hoop offerschalen eromheen. Het waren echt enorm veel offergaves. Van eten tot bloemen tot een kooitje met jonge kuikentjes... We zaten voor de goden op onze knieen, kregen wierrook en een bloem. We deden het ritueel en vroegen de goden om savety.
Tegen de tijd dat iedere balinees had geboden waren we bijna 3 uur verder. Toen begonnen we weer aan de terugweg. Iedereen liep met een stuk karton tegen de zon en ze liepen op hun slippers in hun smalle sarongs weer 7 km terug naar de dorpstempel. Onderweg kwamen er weer een aantal mensen in de ambulance. Dit keer waren sommigen echt uitgedroogd of oververhit. Een oude man zat raar te brabbelen en steeds kokhalsgeluiden te maken. Niet erg smakelijk. Ook zagen we weer een aantal ‘bezeten’ mensen voorbij komen. Een jonge jongen bleef echter min of meer buiten bewustzijn en kwam in de ambulance. Hij werd tedragen door zijn vader en broer. Hij kon half lopen en kon nog net knikken als ze hem iets vragen. Hij zakte half in elkaar toen ze hem in de auto zette en hing met zijn mond open en zijn ogen dicht op de achterbank. De zuster deed zijn blousje open en smeerde een olie op zijn borst en liet hem de olie ruiken. Maar hij bleef ‘bezeten’. Ik wist neit zo goed wat ik ervan moest vinden.. Ik geloofde best dat hij lichamelijk moe was van de hele trip maar hij stelde zich wellicht wel een beetje aan! Zijn vader kwam erbij zitten en hield zijn hand vast. Onopvallend maakte ik wat foto’s en filmpjes. Erg bijzonder om dit zo allemaal vanuit een ambulance mee te maken!
Inmiddels was het 15:00 en kwamen we aan bij de dorpstempel. Het laatste stukje liep ik mee. Op de weg lagen ook offergaves dus het was uitkijken waar je liep. Met mijn krukken kijk ik zowiezo veel naar beneden om te kijken waar ik mijn krukken neerzet. Toen mijn blik viel op een erg bijzondere offergave... Daar lag een klein biggetje zonder hoofd... tussen een hoop bloemen en verbranden kokosnootschillen... Dat beeld bleef de rest van de dag op mijn netvlies..
We moesten erg lang wachten tot het gebid in de dorpstempel kon beginnen. De heilige van het dorp moesten allemaal rituelen uitvoeren bij alle offers voordat we konden beginnen. Ondertussen waren alle mannen hanengevechten aan het houden. Ze zijn officieel illegaal in Bali inmiddels maar het gebeurd nog steeds. In een soort hok van 4 bij 4 laten 2 mannen hun beste en mooiste hanen los. Die fokken ze dan zo op dat de hanen elkaar gaan aanvallen. Er stonden wel een man of 60 om het hoh heen die allemaal aan het joelen waren. De mannen zetten geld in op de ene of de andere. Het is eigenlijk gewoon een afschuwelijke, dieronvriendelijke manier van gokken... Toen we met zn 5e wat eten gingen halen zat er een man op de grond tussen alle mensen die bij zijn doodbloedende haan zat. Het beest lag op zijn rug en lag helemaal open over zijn hele borst. Zijn ogen waren groot en angstig. De eigenaar zat erbij en keek erna en liet het beest lijden. Ik heb er maar 1 seconde naar gekeken, maar ook dat beeld vergeet ik nooit meer... Het leek alsof ik in de middeleeuwen zat..
We gingen naar de tempel om weer te wachten. Er kwamen een hoop mensen naar me toe om me een gemoedelijk knikje te geven. Vooral de oude, warme, vriendelijke vrouwtjes legde hun hand soms op mijn schouders en met hun ogen wenste ze me beterschap toe. Dat was zo mooi! De arme mensjes waren op van het wandelen en hadden nog steeds oog voor anderen. “ Als ik goed ben voor anderen, zal god goed zijn voor mij.” “What goes around, comes around”. Dit was zo mooi aan Bali..
Om 16:30 konden we dan eindelijk bidden. We kregen heilig water van de heiligen van het dorp waar we drie slokken van moesten drinken uit onze handen en 3 ‘slokken’ over ons gezicht moesten gooien. Ook moesten we met wierrook en een bloem weer bidden. Daar zaten we. Op onze hurken. Als enige westerse mensen. Wij moesten hierbij zijn. Bij zo’n intiem moment van het dorp. Iedereen lachte ons vriendelijk toe (en lachte ons soms uit om hoe we het ritueel uitvoerde). We voelde ons welkom en vereerd om bij dit spectakel aanwezig te zijn...
Wauw.. wat was dit bijzonder!!! Een ervaring om NOOIT te vergeten..