Bali Belly's, schildpadjes en ratten onder je bed

Hee Jongens, daar zijn we dan weer!
Het duurde weer even, maar ik heb dan ook weer een hoop te vertellen.

De week na de Gili’s brak een week aan met een aantal ongemakjes. Roos kreeg last van een bali-belly en voor we het wisten hadden we er allemaal last van. Daarbij stopte het water ermee wat betekende dat we met een emmertje onszelf moesten douchen en de wc doorspoelen (die dus fulltime in gebruik was). Geloof me, als je een bali belly hebt wil je gewoon een schone badkamer en een douche en wc die het doen. Iedereen verlangde langzaam naar thuis. “konden we maar een paar dagen naar huis en dan weer terugkomen”
Inmiddels waren ik, Moniek en Roos een dikke 3 weken samen geweest. En wanneer je 24/7 bij elkaar op de lip zit dan kan dat soms voor wat irritaties en spanningen zorgen. Niet meer dan normaal denk ik zelfs. Dus soms waren er lange stiltes en soms moest er ook even het een en ander uitgepraat worden. Maar we konden in ieder geval alles tegen elkaar zeggen en na zo’n gesprek voelde het weer goed.
Verder ha d Moniek aangegeven dat ze liever alleen door Australie wilde gaan reizen. Dat betekende dat ik dat ook zou moeten.. Aan dat idee moest ik wel even wennen! Was ik daar wel klaar voor..

Gelukkig waren er ook leuke dingen. Er waren twee nieuwe vrijwilligers: Alexandra (duits meisje van 22) en Agnes (een fransaise van 27). Het was leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen en ik voelde meteen een klik met Agnes. Met zijn 5e waren we uitgenodigd om bij onze keukenprinses (Sari rasa) op het verjaardagsfeestje van haar dochtertje te komen. Ze werd vijf jaar en had een feestje waar wij maar al te welkom waren. Het was leuk om de familie van Sari te zien! Het was eigenlijk niet veel anders dan een feestje bij ons in Nederland: Eerst kwam er een taart die het gezin moest aansnijden en daarna aten we lekker eten en gezellig wat kletste met de genodigden. Het dochtertje Adelle kreeg cadeautjes die ze pas mocht openmaken wanneer de visite weg was. We zullen dus nooit weten hoe ze onze kattenpuzzle echt vond. Ook bij deze gelegenheid wilde iedereen met ons op de foto en oefende ze hun engels met ons. Leuk om ook een ‘gewoon’ verjaardagsfeestje te hebben gezien.
Een ander ‘leuk’ uitje was het bezoekje aan het weeshuis. Roos was er al eens geweest en de organisatie wilde dat er ook engelse lessen gegeven zouden gaan worden daar. Roos voelde zich erg begaan met het weeshuis dus melde zich meteen aan om daar de middaglessen te gaan doen. Ik was ook wel nieuwsgierig! Na de 20 minuten achter op de scooter met krukken op hoge snelheid bedacht ik me dat dit niet echt praktisch voor me zou zijn. Maar ik wilde het weeshuis natuurlijk wel zien! De sfeer was er eigenlijk best goed. De kinderen waren vrolijk en speelde met elkaar. Ze waren nieuwsgierig maar verlegen. Het was best raar om te bedenken dat deze kindjes (van2 tot 22 jaar) allemaal waren achtergelaten door hun ouders. Ze hadden geen gezin. Ze haddden alleen elkaar en zorgen dan ook goed voor elkaar. Ik en Agnes werden meteen voor de leeuwen gegooid en stonden omeens voor een klas van 20 17-jarige moslims (het is een moslims weeshuis). We stelde onszelf voor en deden een spelletje. Het was aan de ene kant goed om te zien dat ze ‘gewoon pubers’ waren en dus aan het klote waren in de les. Maar aan de andere kant voelde het ook wat respectloos naar ons toe. We kregen een rondleiding door het gebouw. Maar er waren wat rare trappen waardoor het voor mij niet echt toegankelijk was. Ik wachte terwijl ik de kinderen zag spelen met Nathan. Ze genoten van zijn aandacht. Hij leek wel een grote broer voor ze. Het was bezonder om deze plek gezien te hebben.
Verder ging het lesgeven op de school goed. Ik had een toets moeten maken voor de twee klassen. Ik had een verhaal geschreven over ons avontuur op de Gili eilanden en had daar vragen bij gemaakt. Als luistertoets moest ik het verhaal 2 tot 3 keer voorlezen en moesten hun de vragen beantwoorden. De kinderen deden het eigenlijk best goed! Ze spiekte wel iswaar veel bij elkaar en Ms Ari ondersteunde ze bij het uitleggen van de vragen. Maar het laagste punt was een 6,25 en het hoogste 9,75!

Na de week vertrokken we naar west bali voor het weekend. Daar was een nationaal park en we wilde wel even iets anders dan al die stranden. Eerst reden we naar Kuta voor mijn vervolgafspraak bij het BIMC. Daar maakte ze weer een foto en het zag en goed uit! De dokter vertelde me dat het gips er over 3 weken al af mocht en dat ik dan met een brache moest lopen tot het geen pijn meer deed. Dit was zo’n goed nieuws! Nu had ik nog een week in Bali om te oefenen met lopen voordat ik naar Australie zou gaan. Ook viel dat precies binnen ons visum. Nu kon ik zonder al te veel struggeling naar Australie, yes!
Na Kuta reden we zo’n 5 uur richting het noord-weste van Bali. Naar Pemuteran. Dit keer zaten we in een wat duurder guesthouse maar er waren niet veel andere mogelijkheden. Het noord-weste van Bali was een stuk minder toeristisch, droger klimaat en lastiger te bereiken doordat je om het grote nationale park heen moest rijden.
Zaterdag hadden we een trip door het nationaal park gepland. De meeste trips waren wandelingen maar dus niet voor mij weggelegd. Dus kozen we voor een boottocht door het bankroetmeer. We gingen met de lokale bus naar het strand (het ziet er meer uit als een meer maar het is een stuk water tussen Java en Bali dus dan noemen we het toch maar een zee). De lokale mensen zaten te glunderen omdat er een blanke langs hen zat en begonnen stiekem foto’s te maken. Dus deed ik dat ook maar. Leuk, die doorleefde balinese gezichten!
Bij het strand gingen we in een bootje (ik via de rug van de bezwete balinees) en kregen we mooie balinese hoetjes. Van die punthoedjes die de mensen ook op de rijstvelden dragen tegen de zon. We vaarde langs de bankroetbomen af. Het was een prachtig gezicht: een mysterieus, sprookjesachtig bos half in de zee. Het was er erg rustig en vredig. Het was mooi maar na een half uur hadden we het wel gezien.
Later die dag gingen we naar het Beef Reef. Ik had in de lonly planet gelezen dat je daar schildpadjes kunt uitzetten. De vrouw van ons guesthouse had ons vertelt dat je er tot 18:00 terecht kon om dat te doen. Een MUST op mijn to do list en ik kon het zelfs doen met een gebroken enkel! Het was een tien minuten wandeling vanaf het hotel. 20 minuten dus voor mij, dat zou toch te doen moeten zijn. Maar onderweg viel dat nog enigsinds tegen.. Toen bleek dat het uitzetten van de schildpadjes alleen in de ochtend kon kon ik dat vrouwke van ons guesthouse wel iets aandoen!
Dus de volgende ochtend gingen we om 8:00 terug naar het Reef Beef. Gelukkig was iemand van het guesthouse bereidt om me even te brengen met de scoter. Bij het reservaat waren drie bakken met kleine schildpadjes. Per bak een leg. In een andere bak zat een grote schildpad. Erg mooi om te zien! Zeker van zo dichtbij. We mochten een kleintje pakken. Uit de bak van 3 maanden. Zo schattig! Als je ze op je hand legde wilde ze meteen gaan lopen. Flap Flap Flap. En als je ze bij hun schildje vastpakte begonnen ze te luchtzwemmen. Echt hele leuke beestjes! We liepen richting het strand, gaven ze een naam (Ik noemde de mijne Manis (Zoet in Indonesies)) en zette ze op het strand. Daar ging mn kleintje. De grote zee trotserend. Ik vond het erg leuk om te zien! Daarna kregen we een soort oorkonde en moesten we registeren dat we er eentje hadden uitgelaten. Daarbij kon je een boodschap schrijven. Ik had erbij gezet: Ga, en plant jezelf voort!

Er zat weer een gezellig weekend op waarin we weer mooie dingen hadden gezien. We hadden veel gekletst, gekaart en hadden een goede tijd saampjes. Maar na weer een weekend op elkaars lip had iedereen weer even behoefte aan wat alone-time.
Ikzelf kreeg ook meer behoefte om even alleen te zijn. Zoals sommigen wellicht van me weten heb ik altijd even alone-time nodig om de dingen die ik zie even rustig te verwerken. Maar met mijn beentje ging dat soms wat moeilijker. En hoe graag ik ook even alleen wilde zijn, helemaal alleen door Australie trekken voor 5 of 6 weken was dan weer een ander uiterste.. Ik merkte dat ik het enorm spannend vond en er zelfs een beetje tegenopzag. Paste dit wel bij mij?

Het weekend werd afgesloten met een gebroken nacht. Onze grote vriend de rat had zich een weg onder onze deur door gebeten en zat om 01:04 snachts onder Moniek haar bed.. Dat zat eraan te komen maar stiekem hoop je dat het toch niet gaat gebeuren. Na een uurtje verplaatste hij zich naar mijn bed. We lieten het licht aan in de hoop dat hij weer zou vertrekken, deden onze klamboe’s strak om onze matrassen en deden een poging tot slapen. Hoe verschrikkelijk ik het ook vond, ik had weer een angst overleefd. Ik had een nacht lang ‘geslapen’ op een bed waar een rat onder zat. Dat kan niet iedereen zeggen! Toch?!