Dag 1..

Je zou zeggen dat je na 1,5 dag Bali niet zoveel te vertellen hebt. Nou.. Lees en aanschouw!
(Tante Hetty zal wel dubbel liggen van het lachen)

Vrijdag was het dan z over: Ik en Moniek vertrokken naar Bali. In afscheid nemen was ik inmiddels een pro maar met een hoop adrenaline in je lijf is dat toch wat anders. Met een gespanne lach zwaaide ik naar mijn ouders die mij met een gespanne lach en vochtige oogjes enthousiast uitzwaaiden bij de gate. Onder het genot van een groot aanbod aan films (van new kids turbo tot gooische vrouwen tot Arthur) en wat slaapuurtjes vlogen de uren eigenlijk letterlijk voorbij. Na 11h waren we in Singapore. In de 30 minuten dat we in total daar waren merkte we al dat we al een aardig eindje van het westerse wereldje waren verwijderd. Geen high-tech scanners maar handwerk: onze namen werden op een lijst aangekruisd.
Na in total 16h vliegen waren we dan eindelijk in Bali. Jippie! Eenmaal veilig op de grond met onze eigen handbagage in onze handen waren we helemaal opgelucht. We wilden op avontuur. Nou dat hebben we geweten!
Toen we het vliegveld uitliepen zagen we tientallen Balinese mannetjes staan met allerlei namen van organisaties en mensen staan. Maar er was geen ‘travel to teach’, ‘activity international’, ‘ Mrs vd Berg’ of ‘ Mrs ten Wolde’ te bekennen… We schoten al aardig in de stress maar bleven kalm. “Oke, als jij op de spullen let dang a ik nog even rustig kijken of er niet ergens iemand voor ons staat”. Toen dat niet het geval was hebben we het nummer gebeld dat we hadden gekregen bij noodgevallen. “tududU. Het nummer dat u probeert te bellen is niet in gebruik.’ .. “Oke.. We vragen een local, wellicht ligt doen onze telefoons het niet goed” De hulpvaardige local probeerde het twee keer: “tududU” PANIEK!
Ons ‘weet-je-te-redden-in-vreemde-buitenlandse-situaties-proofheid’ werd meteen getest. Konden we dit avontuur wel aan!? Opeens waren al die schattige Balinese mannetjes in gewaden gevaarlijke criminelen geworden die wellicht wel eens slechte bedoelingen met ons konden hebben! En die eerst zo behulpzame mannen die om de minuut kwamen vragen of we een taxi nodig hadden werden opeens verrekte irritant! “ Ik kan nu wel janken.” Zei Moniek. De overlevingsknop ging aan en we zijn prioriteiten gaan stellen. Het was laat, donker en we waren moe. Een hotel boeken it will be.
Voor 470.000 Rupiah ( 37 euro ) hebben we een kamer geboekt voor 2 mensen in een aardig lux uitziend hotel. Daarna zouden we wel weer verder zien.
Uiteindelijk zijn we in contact gekomen met iemand van de organisatie. Bleek dat de organisatie in Nederland niet had doorgegeven dat we eerder zouden ariveren dan dat we zouden beginnen met het project. Thuis hadden we dit 100 keer gecheckt en ons werd verteld dat dat geen problem was en dat ze het zouden doorgeven aan de contactpersonen hier. Interculturele miscomminucatie misschien? Nathan heeft ons naar een project in Klungkung gebracht waar we dinsdag kunnen beginnen. We zitten nu in een vrijwilligershuis waar de eerste kakkerlak een feit is.

We hebben nog niet veel gezien maar al aardig wat indrukken opgedaan vanuit de taxi. Het is hier erg mooi, erg anders en erg goedkoop. Hier later meer over.
Op dit moment zit ik op de laptop van het huis, onder het genot van Guus Meeuwis van Moniek haar telefoon en maken we het goed. Elke 5 minuten dat ik opkijk hebben de salamanders op de muren en plafond zich weer verplaatst. Het is hier nu bijna 22:00 dus ik kruip zo in mijn roze dinosaurs bed.

Truste!