Right where I should be

Inmiddels zijn we een aantal dagen verder van het arrivalavontuur en weer 100 indrukken en een reisvriendin rijker. Ik zal een poging doen om jullie thuis een indruk te geven van hoe het hier is. Ik had me voorgenomen om geen elle lange blogs te schrijven, maar voor deze maak ik een uitzondering.

Het land is erg mooi. Zelfs een beetje magische voor wij nuchtere westerlingen. Dat is ook hoe wij hier gezien worden; als westerlingen (blanas = blanken). Ze kijken hier op tegen het westerse leven. Ik vraag me af of dat terrecht is. Maar een groot verschil is er in ieder geval wel! In Nederland willen we als vrouw graag een gezond kleurtje hebben en als iemand dan ook aardig bruin is dan wordt dat met jaloerse ogen bewonderd. Hier willen ze graag zo blank mogelijk zijn. Dat gaat zo ver dat ze overdag (=29 graden) met truien, sokken in hun sandalen en zelfs stoffen handschoenen op de scooters zitten om maar niet te verkleuren.
Verder hebben ze hier maar twee seizoenen; het droge en het natte seizoen. Het verschil: 2 graden en een uurtje regen per dag. Wanneer wij vertellen dat we 4 seizoenen hebben en dat we sneeuw hebben in de winter kijken ze ons verwonderlijk aan. Dat kunnen ze zich hier niet voorstellen.

Een ander moment waarop ik een verwonderlijke blik kreeg van onze Balinese begeleider, alleen dan in negatieve zin, was toen ik vertelde dat wij in Nederland vaak afspreken met onze vrienden. Hier hebben ze alle tijd van de wereld en wanneer iemand zegt om 9:00 uur ergens te zijn, komen ze om 10:15 een keer aanzetten. Ze blijven ergens langer wanneer ze het naar hun zin hebben en vertrekken eventueel eerder als ze er geen zin meer in hebben. Ik vertelde dat dat in Nederland echt niet zou werken. In Nederland heeft iedereen het druk met vanalles en nog wat. We houden er zelfs van om het druk te hebben. Om tegen anderen te kunnen vertellen dat we zo’n interressant leven hebben. We komen op tijd (of uiterlijk 5 min te laat), zijn bezig met werken werken werken om maar geld te verdienen, hebben hobby’s, stay in shape door te sporten, doen aan goededoelen en hebben en druk sociaal leven als daar enigsinds ruimte voor is in onze agenda’s. Toen Komang vroeg hoe we dat dan deden vertelde ik dat we iemand bellen of smsen wanneer iemand tijd heeft om een keer ergens af te spreken. Dan kijken we in onze agenda’s wanneer we een gaatje hebben en spreken dan een avond of een bepaald tijdstip af. Hij keek me aan of ik van de pot was gerukt…

Op de school zijn ze wel op tijd. Het is hier vroeg licht (06:00) en vroeg donker (18:30). De lessen beginnen om 07:30. Om 07:15 hebben ze een gezamenlijke bijeenkomst met alle leerlingen (550). Deze bijeenkomsten klinken aardig indrukwekkend. Als een soort volksspeach van Obama. Om 07:00 worden de leerlingen geacht op het terrein te zijn. Soms zwerven er om 06:30 al leerlingen rond.. Ze gaan hier graag naar school zal ik maar zeggen.
Ons vrijwilligershuis ligt op het terrein van de school. Dus elke ochtend worden we gewekt door deze indrukwekkende speaches. Het vrijwilligershuis bestaat uit een woonkamer, een slaapkamer voor 2 en een 1 persoonskamer en een badkamer. We hebben een koelkast en lauw en warm water. We kunnen hier dus alleen maar kant-en-klaar-noodles klaarmaken. Als ontbijt hebben we ‘ croisantjes’ en in de middag dus noodles of we halen wat. Eten halen hier in Klungkung kost geen drol dus dat is geen straf. Klungkung is een relatief klein dorp en dus erg goedkoop. Een portie nasi is hier omgerekend welgeteld 0,56 euro..
Bij Moniek en mij zit Roos nu ook in het vrijwilligershuis. Een Nederlands meisje uit Utrecht, 21 jaar. Leuk gezelschap! Gister ben ik met Roos naar Ubud geweest (een kunstenaarsstadje). We hebben daar wat rondgelopen en hebben een afscheidsdinertje gehad van de twee Canadezen. We zijn heerlijk gaan uiteten in een Mexicaansachtig restaurantje. Ubud is wat toeristischer en dus ook duurder. Voor een maaltijd en twee drankjes betaalde ik 98.000 Rupiah (ongeveer 8 euro). Het was erg gezellig.
De sfeer op Bali is erg toegankelijk. Alle locals zijn erg vriendelijk en nieuwsgierig. Ze lachen altijd naar je en voor je het weet sta je onder een vragenvuur: “What is your name?” “Where are you going?” “Are you married?” “Where are you from?” etc. Het schijnt hier normaal te zijn om snel persoonlijke vragen te stellen. Verder kennen ze het woord ‘Nee’ niet. Gewoon lachen en ja-knikken. Daar zijn ze hier meester in.
Verder zijn de scooters (het landelijke vervoersmiddel) wel benoemenswaardig. Op het begin lijkt het verkeer een grote chaos te zijn maar als je er eens voor gaat zitten lijkt er wel een systeem in te zitten. Hier hoef je niet te kijken, alleen te luisteren. Je zit gewoon lekker op je scootertje en gaat in je eigen tempo naar je plaats van bestemming. Wanneer je een toeter hoort weet je dat je wordt ingehaald. That’s all. En ze vervoeren hier ALLES met dat ding. Van hele gezinnen (ouders plus 2 kinderen) tot rijstzakken vol tot kippen.
I guess that is the ultimate Bali-feeling: taking part of the traffic.