Break a leg

Informatieve intro:
Sorry voor het lange wachten. Ik had begrepen van pap dat er al veel mensen aan het wachten waren op een nieuwe blog. Gezien de situatie nu, ben ik met M&H van hotel naar hotel aan het hoppen, dus heb ik niet altijd 1 – 2 – 3 internet. Daarvoor mijn excusesss.

Intro 2:
Break a leg. Een gezegde om iemand success te wensen. Ik heb de grap erachter nooit gesnapt. Nu al helemaal niet meer. Dus als IEMAND me AUB kan uitleggen waar die uitdrukking op slaat?!

Excuus 1:
O en het is weer een lang verhaal geworden. Maar als je het leest zul je wel begrijpen waarom…

Even kijken waar ik zal beginnen.. Mijn laatste blog ging over de school. Afgelopen donderdag zijn ik en Moniek nog op de scooter naar het dichtsbijzijnde bountybeach gegaan. Heerlijk genieten op het eerste strandje van deze reis. Het was er rustig en erg mooi! (foto’s volgen na komend weekend). Vrijdag gingen we met zn 3e (Moniek, Roos en ik) naar Kuta. Dat is het O O Cherso van Bali. Je kunt er heerlijk zonnen, surfen en stappen. Precies goed voor het weekend dus! Vanaf Klungkung is dat ongeveer 1,5 uur op de scooter. Een behoorlijke tocht dus. Toch wel erg leuk hoor, rondtrekken op zo’n scootertje! Ik keek mn ogen uit die 1,5 uur. Eenmaal in Kuta gingen we met Max en Jake (jongens die Roos al had leren kennen vorig weekend) lekker relaxen op het strand. We zaten op zitzakken, met een watermelonjuice en een lekker bob marley muziekje op het strand te genieten van de ondergaande zon. Er stonden instrumenten van een bandje klaar voor de avond en ik kon het niet laten om even te drummen. De soundmixer vond het blijkbaar wel goed klinken want hij deed de speakers aan. Zat ik daar te rocken op een Balinees strand met sunset en allemaal oogjes op me gericht. Best leuk! Daarna waagde Roos een sprongetje (bungiejump) en gingen we terug naar het hotel. Het was al donker en we zwommen in het zwembad van het hotel. Heerlijk! Na wat onderwaterwedstrijdjes werd het al laat en maakte we ons klaar voor het avondeten. Jake was aardig bekent op Bali dus wist ons precies te vertellen waar we moesten gaan eten. Uiteindelijk kwamen we in ons backpackkloffie aan bij een chique restaurant. De toetjes schenen er heerlijk te zijn en Jake kon niet kiezen. De serveerster keek hem nogal verwonderd aan toen hij een toetje als voorgerecht bestelde. “ Are you sure?!” zei ze giegelend. Het eten was er heerlijk en het was erg gezellig. Jake en Max kwamen net van de middelbare school en zaten al op Bali vanaf Juni. Ze vertelde een hoop sterke verhalen. We waren allemaal zo kapot dat we het stappen uitstelde voor zaterdagavond. De volgende dag sliepen we uit en gingen we meteen naar het strand. Daar lagen we heerlijk op het strand. Een strandbedje voor een hele dag was 20.000 rp (nog geen 1,50 euro). Roos liet haar handen en voeten doen voor 50.000 rp. We voelden ons als goden in Frankrijk of beter als miljonairs in Bali. Na een paar uurtjes bruinbakken waagde we ons tot een surfles. Goed als Roos was in het afdingen hadden we een surfles van een uur, incl board en swimvest voor 150.000 rp p.p. (iets meer dan 10 euro..). Eerst oefende we op het drogen. Dat ging ons aardig goed af. In het water was iets pittiger. Het was volle maan dus de golven en dus ook de stromingen waren vrij sterk. Maar als echte diehards vochten we ons door de golven. Het gaf een kick om met je plakje de grote golven te trotseren. Al dat zoute water in je mond en ogen was het meer dan waard! Het balanseren op de plank lukte iets minder goed. Maar ach ik bleef proberen. Van stand 1,2,3 ging ik naar stand “ off”. Zoals wel vaker viel ik op het laatst van mijn board af. Het water was alleen ondiep en ik kwam wat ongelukkig terecht. AU! Ik dacht meteen: Oke, nu heb ik mijn enkel omgezwikt. Toen de surfleraar zag dat ik in zee bleef liggen kwam hij meteen naar me toe. Ook Max die foto’s aan het maken was kwam aarzelend naar me toegelopen. Pijnverbijtend begon de leraar aan mijn voet te trekken en te doen. Ondertussen zat ik met mijn linkervoet nog vast aan het board. De leraar zei “try, try!” Ik voelde dat dat echt niet meer ging lukken en riep: “ make me lose, make me lose!”. Met een arm om de leraar en de andere om Max hinkte ik naar mijn strandbedje. Moniek was ook al eerder gestopt aangezien haar lenzen troebel warden. Ze vroeg wat er was gebeurd maar ik kon geen woord uit mijn mond krijgen en was duizelig. “ Jezus! Wat is dit nu weer!?” dacht ik. “ Doet een gezwikte enkel zo’n pijn?!”
Mijn enkel bleef pijn doen en ondanks het koelen werd mn enkel erg dik. Er zaten meteen allemaal Balinese kindertjes om me heen die zakdoekjes aan me gaven (door het zoute water was ik aardig aan het snotteren). “Misschien moeten we toch maar even een dokter ernaar laten kijken.” hoorde ik iemand om me heen zeggen “Dit ziet er niet goed uit”. Twee Nederlandse mannen die inmiddels ook bij ons stonden droegen me kruisarms naar de straat waar Jake een taxi had gestopt. De dokter was niet ver weg maar ik kon echt niet meer lopen. Eenmaal bij de dokter keek hij ernaar en zei meteen: dit is te dik, ga maar naar het ziekenhuis. “phoee” dacht ik “dit is wel erg serieus…”. Dus wij in de taxi weer naar een ziekenhuis. Het toeriste ziekenhuis was duurder maar wel beter. We warden goed geholpen en na wat vragen en wat gefrot aan mijn enkel moesten we foto’s laten maken. In een rolstoel werd ik naar de fotokamer gebracht. 15 minuten later kreeg ik de uitslag: gebroken…

Toen pas realiseerde ik me dat dit wel even goed fout was en dat ik goed moest opletten wat de dokter zou zeggen. Hij gaf me twee opties: gipsen voor 6 weken of opereren en dan zou ik 3 weken niet kunnen lopen. Bij het woorde “operation” schrok Moniek ook. We keken elkaar aan en wisten dat het fout was. Ik was ook erg geschrokken en wilde naar huis bellen om te overleggen. Pap nam op. Ik vertelde hem het verhaal en hij was er wat stil van.. Hij vond het moeilijk in te schatten vanaf thuis. Toen kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Pap zou even met mam overleggen en me dan terugbellen. Toen pap 5 minuten later terugbelde zei hij: “ Nadia. Ik heb met Mam overlegd, en ze is per taxi naar je onderweg.” Ik snapte het niet en dacht “Nou, dan kan het lang duren voordat ze hier is…” maar het idée gaf me al rust. Toen zei pap “Mam en Hetty zijn op Bali. Als verrassing zouden ze op je verjaardag naar je toe komen. Maar gezien de situatie komen ze nu al naar je toe.” Toen brak ik helemaal. Ik was ZO blij! Het idée dat ze dit voor me deden vond ik al overweldigend. “ Het zou eigenlijk een verrassing moeten zijn” zei pap nog. Maar voor mij hadden ze geen betere timing kunnen hebben! Ik was ZO opgelucht en alle emoties kwamen eruit.
Een uur later arriveerde ze. Na een hoop geknuffel en gelach (blijkbaar wist iedereen van de verrassing behalve ik..) gingen we weer naar de dokter. Optie 1 werd het en ik kreeg mijn ‘gips’. Even vervelend al dat geduw en getrek aan je voet. Ik ging met mama en hetty mee naar hun (luxe) hotel. Ze waren net deze ochtend geland op Bali du seen beetje toevallig was het allemaal wel!
Inmiddels trek ik al een aantal dagen met mn mammie en tante rond. We hebben wat tempels bezocht en dolfijnen gekeken vanochtend. Prachtig! Het is ook erg fijn om nu even bij hen te zijn. Want in Bali kennen ze geen rolstoelen en geen gelijken vloeren. Overal zijn trapjes en drempeltjes (ivm hun geloof). Dus ik moet ondanks mn krukken nog aardig ondersteund worden door mam. Anders kukel ik voor of achterover. De pijn valt mee. Het lopen met krukken valt tegen. Ik heb ze al een aantal keer vervloekt (***stokken!) maar ik laat het me niet tegenhouden. De locals kijken me nog meer aan dan voorheen. Hier in Bali blijf je thuis als je iets hebt. Ze roepen steeds “Hati Hati” (voorzichtig!) en staren me na. Vrijdag gaan we weer naar het ziekenhuis om te kijken hoe het heelt en om te kijken of ik nog ander gips krijg.

Zo. Nu zijn jullie weer aardig up to date! Ik zie het als geluk bij een ongeluk. Dit is het mooiste gebaar dat ik ooit heb gehad. Stapje voor stapje geniet ik van mijn reis.

Liefs, Hinkelende Nadia